Deze roman kan ik moeilijk in een bepaald kastje van genre zetten. Het is een mooi verhaal, doorspekt met de nodige humor en het komt zeer levendig en levensecht over. 

Op zich is dit wel een leuke feelgood, met heel wat diepgang.

Onder het woord feelgood versta ik dat je er vrolijk van moet worden en fijn om te lezen. Wel hier was dat dus niet het geval. Het hele boek door heeft een deprimerende sfeer. Je voelt constant de negativiteit van het hoofdpersonage, de gezondheidstoestand van de persoon roept vragen op en de constante ruzies tussen de verschillende partijen komt de sfeer zeker niet ten goede. Gelukkig waren er slechts 260 pagina's door te worstelen. De overkoepelende spiritualiteit komt soms lachwekkend over en het geheel heeft bovendien een zeer voorspelbaar einde. 

Het vierde en laatste deel van de serie rond Landhuis Rosaville is weer een geweldig verhaal, vol prachtige geschiedkundige waarheden en een romantische ondertoon. Het verhaal is zeer mooi opgebouwd en beschrijft vreugde en verdriet in de verschillende lagen van de bevolking eind 19e eeuw. De industriële revolutie die zich aanbiedt en wat dat met zich meebrengt wordt waarheidsgetrouw weergegeven, terwijl er onder het geheel ook een spirituele ondertoon schuil gaat. Je kan niet ontkennen dat ook het bijgeloof een grote rol speelde in alle klassen van de maatschappij. De verschillende personages worden mooi weergegeven in hun hardheid, zachtheid, realiteit, geloof, ongeloof en liefde. Het helpt natuurlijk een beetje als je de vorige verhalen over het landgoed hebt gelezen, maar dit is zeker geen must om dit pareltje in een ruk uit te lezen.

Een moeilijke start en om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat in een boek van "De koningin van de feelgood" naamsverwarring zou optreden en kleine foutjes zouden sluipen. Dat maakt dat ik wat langer dan normaal over het leesproces heb gedaan. Het verhaal is mooi, plattelands en trekt zeker aan. Alles bij elkaar vond ik wel dat er iets teveel personages in werden beschreven, waardoor het moeilijker volgen werd. De sfeer die echter in dit boek hangt leunt zeer sterk aan bij het beeld dat ik heb van het Engelse platteland en de gemoedelijkheid van de mensen. 

Het tweede deel van de serie "Het Weense koffiehuis" is ook hier een schot in de roos. Waar het soms kan tegenvallen na een sterk eerste boek, is dit opnieuw een heerlijk boek. Het houdt het midden tussen fictie, geschiedenis alsook een vleugje filosofie.

Het leuke aan lezen is dat je kan omschakelen naar verschillende genres, fictie of non-fictie en over elk onderwerp dat je voorkeur wegdraagt wel het juiste boek vindt.

Dit boek vond ik heerlijk en staat ergens bovenaan mijn lijstje van 'goede feelgood'. Je krijgt een heerlijk beeld van zowel de streek in Italië, liefde op latere leeftijd, op het eerste gezicht en vertwijfeling over wat vriendschap of liefde is.

Het is heel moeilijk om hier een correct oordeel te vellen over dit boek vind ik. Het komt een beetje amateuristisch, kinderachtig over. Een van de redenen hiervoor is dat het in de tegenwoordige tijd is geschreven en naar mijn mening is dit zeer storend. Eigenlijk gebeurt er in het hele verhaal ook zeer weinig, er is geen spanning, geen vordering laat staan iets dat boeit om verder te lezen. Je kan eigenlijk alleen zeggen dat het gaat om katten die opgevangen worden, en er komen er steeds meer bij. Punt.

OOOh dankjewel Mirjam Mieserius voor dit heerlijke boek. Ik ben erdoor gevlogen. Het was zo vlot dat ik het amper kon wegleggen. Het is zeer mooi beschreven hoe verschillende gevoelens met iemands persoonlijkheid aan de haal kunnen gaan, die persoon kan bespelen en de moeilijkste beslissingen naar boven kan laten komen. Zeker bij de impulsieve en wispelturige Lizzy is dat het geval. Zeer leerrijk is de moeder-dochter relatie die op de helling staat, maar op een subtiele manier de juiste richting wordt opgestuurd en tot slot de relatie vriendschap of liefde tot rare inzichten kan brengen. Veel van wat er in mijn leven is voorgevallen kan ik wel ergens in het verhaal plaatsen. Het maakt het mooi en tastbaar, zonder klef aan te voelen. De reis die ik de voorbije dagen heb ondernomen, laat me nog meer tot rust komen in MIJN Frankrijk. Bedankt hiervoor.

Het is heel moeilijk om hier een recensie over te schrijven. Ik kan het geheel gewoon samenvatten als nietszeggend, langdradig, herhalend en uiteindelijk zo enerverend dat ik, buiten mijn gewoonte om, op pagina 188 gestopt ben en het boek voorgoed aan de kant heb gelegd.

Wat begon als een vlot leesbaar verhaal, is geëindigd in een slepende worsteling. De aanzet was veelbelovend, het verhaal op zich is zeker niet slacht, maar de afwerking is zeer voorspellend en simplistisch. De boodschap dat men in het leven moet doen wat men graag doet is zeer duidelijk, je kan inderdaad je eigen succes maken, maar zo makkelijk ligt het natuurlijk in werkelijkheid niet. Daarom is het inderdaad wel feelgood, niks mis mee, in tegendeel, maar de persoon van Liam wordt zeer flauw neergezet, en bovendien komt er enorm veel herhaling aan te pas. 

Deze roman kan ik moeilijk in een bepaald kastje van genre zetten. Het is een mooi verhaal, doorspekt met de nodige humor en het komt zeer levendig en levensecht over. 

Op zich is dit wel een leuke feelgood, met heel wat diepgang.

Onder het woord feelgood versta ik dat je er vrolijk van moet worden en fijn om te lezen. Wel hier was dat dus niet het geval. Het hele boek door heeft een deprimerende sfeer. Je voelt constant de negativiteit van het hoofdpersonage, de gezondheidstoestand van de persoon roept vragen op en de constante ruzies tussen de verschillende partijen komt de sfeer zeker niet ten goede. Gelukkig waren er slechts 260 pagina's door te worstelen. De overkoepelende spiritualiteit komt soms lachwekkend over en het geheel heeft bovendien een zeer voorspelbaar einde. 

Het vierde en laatste deel van de serie rond Landhuis Rosaville is weer een geweldig verhaal, vol prachtige geschiedkundige waarheden en een romantische ondertoon. Het verhaal is zeer mooi opgebouwd en beschrijft vreugde en verdriet in de verschillende lagen van de bevolking eind 19e eeuw. De industriële revolutie die zich aanbiedt en wat dat met zich meebrengt wordt waarheidsgetrouw weergegeven, terwijl er onder het geheel ook een spirituele ondertoon schuil gaat. Je kan niet ontkennen dat ook het bijgeloof een grote rol speelde in alle klassen van de maatschappij. De verschillende personages worden mooi weergegeven in hun hardheid, zachtheid, realiteit, geloof, ongeloof en liefde. Het helpt natuurlijk een beetje als je de vorige verhalen over het landgoed hebt gelezen, maar dit is zeker geen must om dit pareltje in een ruk uit te lezen.

Een moeilijke start en om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat in een boek van "De koningin van de feelgood" naamsverwarring zou optreden en kleine foutjes zouden sluipen. Dat maakt dat ik wat langer dan normaal over het leesproces heb gedaan. Het verhaal is mooi, plattelands en trekt zeker aan. Alles bij elkaar vond ik wel dat er iets teveel personages in werden beschreven, waardoor het moeilijker volgen werd. De sfeer die echter in dit boek hangt leunt zeer sterk aan bij het beeld dat ik heb van het Engelse platteland en de gemoedelijkheid van de mensen. 

Het tweede deel van de serie "Het Weense koffiehuis" is ook hier een schot in de roos. Waar het soms kan tegenvallen na een sterk eerste boek, is dit opnieuw een heerlijk boek. Het houdt het midden tussen fictie, geschiedenis alsook een vleugje filosofie.

Het leuke aan lezen is dat je kan omschakelen naar verschillende genres, fictie of non-fictie en over elk onderwerp dat je voorkeur wegdraagt wel het juiste boek vindt.

Dit boek vond ik heerlijk en staat ergens bovenaan mijn lijstje van 'goede feelgood'. Je krijgt een heerlijk beeld van zowel de streek in Italië, liefde op latere leeftijd, op het eerste gezicht en vertwijfeling over wat vriendschap of liefde is.

Het is heel moeilijk om hier een correct oordeel te vellen over dit boek vind ik. Het komt een beetje amateuristisch, kinderachtig over. Een van de redenen hiervoor is dat het in de tegenwoordige tijd is geschreven en naar mijn mening is dit zeer storend. Eigenlijk gebeurt er in het hele verhaal ook zeer weinig, er is geen spanning, geen vordering laat staan iets dat boeit om verder te lezen. Je kan eigenlijk alleen zeggen dat het gaat om katten die opgevangen worden, en er komen er steeds meer bij. Punt.

OOOh dankjewel Mirjam Mieserius voor dit heerlijke boek. Ik ben erdoor gevlogen. Het was zo vlot dat ik het amper kon wegleggen. Het is zeer mooi beschreven hoe verschillende gevoelens met iemands persoonlijkheid aan de haal kunnen gaan, die persoon kan bespelen en de moeilijkste beslissingen naar boven kan laten komen. Zeker bij de impulsieve en wispelturige Lizzy is dat het geval. Zeer leerrijk is de moeder-dochter relatie die op de helling staat, maar op een subtiele manier de juiste richting wordt opgestuurd en tot slot de relatie vriendschap of liefde tot rare inzichten kan brengen. Veel van wat er in mijn leven is voorgevallen kan ik wel ergens in het verhaal plaatsen. Het maakt het mooi en tastbaar, zonder klef aan te voelen. De reis die ik de voorbije dagen heb ondernomen, laat me nog meer tot rust komen in MIJN Frankrijk. Bedankt hiervoor.

Het is heel moeilijk om hier een recensie over te schrijven. Ik kan het geheel gewoon samenvatten als nietszeggend, langdradig, herhalend en uiteindelijk zo enerverend dat ik, buiten mijn gewoonte om, op pagina 188 gestopt ben en het boek voorgoed aan de kant heb gelegd.

Wat begon als een vlot leesbaar verhaal, is geëindigd in een slepende worsteling. De aanzet was veelbelovend, het verhaal op zich is zeker niet slacht, maar de afwerking is zeer voorspellend en simplistisch. De boodschap dat men in het leven moet doen wat men graag doet is zeer duidelijk, je kan inderdaad je eigen succes maken, maar zo makkelijk ligt het natuurlijk in werkelijkheid niet. Daarom is het inderdaad wel feelgood, niks mis mee, in tegendeel, maar de persoon van Liam wordt zeer flauw neergezet, en bovendien komt er enorm veel herhaling aan te pas. 

Deze roman kan ik moeilijk in een bepaald kastje van genre zetten. Het is een mooi verhaal, doorspekt met de nodige humor en het komt zeer levendig en levensecht over. 

Op zich is dit wel een leuke feelgood, met heel wat diepgang.

Onder het woord feelgood versta ik dat je er vrolijk van moet worden en fijn om te lezen. Wel hier was dat dus niet het geval. Het hele boek door heeft een deprimerende sfeer. Je voelt constant de negativiteit van het hoofdpersonage, de gezondheidstoestand van de persoon roept vragen op en de constante ruzies tussen de verschillende partijen komt de sfeer zeker niet ten goede. Gelukkig waren er slechts 260 pagina's door te worstelen. De overkoepelende spiritualiteit komt soms lachwekkend over en het geheel heeft bovendien een zeer voorspelbaar einde. 

Het vierde en laatste deel van de serie rond Landhuis Rosaville is weer een geweldig verhaal, vol prachtige geschiedkundige waarheden en een romantische ondertoon. Het verhaal is zeer mooi opgebouwd en beschrijft vreugde en verdriet in de verschillende lagen van de bevolking eind 19e eeuw. De industriële revolutie die zich aanbiedt en wat dat met zich meebrengt wordt waarheidsgetrouw weergegeven, terwijl er onder het geheel ook een spirituele ondertoon schuil gaat. Je kan niet ontkennen dat ook het bijgeloof een grote rol speelde in alle klassen van de maatschappij. De verschillende personages worden mooi weergegeven in hun hardheid, zachtheid, realiteit, geloof, ongeloof en liefde. Het helpt natuurlijk een beetje als je de vorige verhalen over het landgoed hebt gelezen, maar dit is zeker geen must om dit pareltje in een ruk uit te lezen.

Een moeilijke start en om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat in een boek van "De koningin van de feelgood" naamsverwarring zou optreden en kleine foutjes zouden sluipen. Dat maakt dat ik wat langer dan normaal over het leesproces heb gedaan. Het verhaal is mooi, plattelands en trekt zeker aan. Alles bij elkaar vond ik wel dat er iets teveel personages in werden beschreven, waardoor het moeilijker volgen werd. De sfeer die echter in dit boek hangt leunt zeer sterk aan bij het beeld dat ik heb van het Engelse platteland en de gemoedelijkheid van de mensen. 

Het tweede deel van de serie "Het Weense koffiehuis" is ook hier een schot in de roos. Waar het soms kan tegenvallen na een sterk eerste boek, is dit opnieuw een heerlijk boek. Het houdt het midden tussen fictie, geschiedenis alsook een vleugje filosofie.

Het leuke aan lezen is dat je kan omschakelen naar verschillende genres, fictie of non-fictie en over elk onderwerp dat je voorkeur wegdraagt wel het juiste boek vindt.

Dit boek vond ik heerlijk en staat ergens bovenaan mijn lijstje van 'goede feelgood'. Je krijgt een heerlijk beeld van zowel de streek in Italië, liefde op latere leeftijd, op het eerste gezicht en vertwijfeling over wat vriendschap of liefde is.

Het is heel moeilijk om hier een correct oordeel te vellen over dit boek vind ik. Het komt een beetje amateuristisch, kinderachtig over. Een van de redenen hiervoor is dat het in de tegenwoordige tijd is geschreven en naar mijn mening is dit zeer storend. Eigenlijk gebeurt er in het hele verhaal ook zeer weinig, er is geen spanning, geen vordering laat staan iets dat boeit om verder te lezen. Je kan eigenlijk alleen zeggen dat het gaat om katten die opgevangen worden, en er komen er steeds meer bij. Punt.

OOOh dankjewel Mirjam Mieserius voor dit heerlijke boek. Ik ben erdoor gevlogen. Het was zo vlot dat ik het amper kon wegleggen. Het is zeer mooi beschreven hoe verschillende gevoelens met iemands persoonlijkheid aan de haal kunnen gaan, die persoon kan bespelen en de moeilijkste beslissingen naar boven kan laten komen. Zeker bij de impulsieve en wispelturige Lizzy is dat het geval. Zeer leerrijk is de moeder-dochter relatie die op de helling staat, maar op een subtiele manier de juiste richting wordt opgestuurd en tot slot de relatie vriendschap of liefde tot rare inzichten kan brengen. Veel van wat er in mijn leven is voorgevallen kan ik wel ergens in het verhaal plaatsen. Het maakt het mooi en tastbaar, zonder klef aan te voelen. De reis die ik de voorbije dagen heb ondernomen, laat me nog meer tot rust komen in MIJN Frankrijk. Bedankt hiervoor.

Het is heel moeilijk om hier een recensie over te schrijven. Ik kan het geheel gewoon samenvatten als nietszeggend, langdradig, herhalend en uiteindelijk zo enerverend dat ik, buiten mijn gewoonte om, op pagina 188 gestopt ben en het boek voorgoed aan de kant heb gelegd.

Wat begon als een vlot leesbaar verhaal, is geëindigd in een slepende worsteling. De aanzet was veelbelovend, het verhaal op zich is zeker niet slacht, maar de afwerking is zeer voorspellend en simplistisch. De boodschap dat men in het leven moet doen wat men graag doet is zeer duidelijk, je kan inderdaad je eigen succes maken, maar zo makkelijk ligt het natuurlijk in werkelijkheid niet. Daarom is het inderdaad wel feelgood, niks mis mee, in tegendeel, maar de persoon van Liam wordt zeer flauw neergezet, en bovendien komt er enorm veel herhaling aan te pas.